حوصلۀ مقدمه‌چینی ندارم: مدت زیادیه اینجا ننوشته‌م. نمی‌دونم چند نفر از کسانی که دنبال می‌کردند، هنوز هم هستند. و مهم‌تر از اون: دیگه نمی‌دونم از نوشتن چی می‌خوام.
یه بار اومدم نوشته‌های قدیمی رو تورقی کردم؛ چقدر بچه‌گانه و خام و سخیف به‌نظرم اومدند. خیلی از حرف‌هایی که ارزش نگاشتن نداشته، اما اون وقت‌ها خیال می‌کرده‌م مثلاً چه خبره! و این حرف‌ها نکات نغزیه که لابد به ذهنم رسیده و بعداً می‌تونم ازش استفاده کنم.
از کسانی که در هر حال و با وجود هر سمت و مسئولیت و مشغله‌ای، باز هم نوشتن رو ادامه می‌دن ـ از این جهت البته ـ خوشم میاد. نوشتنی که صرفاً ثبت وقایع و شرح حاله؛ اما ممکنه سالهای بعد به کار بیاد و مورد استناد قرار بگیره.
اما نسبت به خودم، درست نمی‌دونم چی می‌خوام. قبل‌ترها، وقت راه انداختن یه آقا» توی بلاگ‌فا، تو این فکر بودم که فکرهامو بنویسم و در آینده سیر تکاملی خودمو تماشا کنم و لذت ببرم. اما نشد! یعنی من از مرور نوشته‌های خودم لذت نبردم. دروغ نگم البته؛ وقتی توی همون فضا سیر می‌کردم، مرور نوشته‌ها برام لذت‌بخش بود؛ مثلاً وقتی نوشته‌های یک‌سال قبلم رو به‌طور اتفاقی می‌دیدم، حالا اگه نگم خوشم میومد، بدم هم نمیومد. الآن دیگه این‌طوری نیست. مرور طرز تفکر سالهای پیش، برام جذاب نیست و رسیدن به این نقطه رو پیش‌بینی نکرده بودم.
حالا دیگه انگیزه‌ای برای نوشتن ندارم؛ گرچه حرف‌های زیادی برای نوشتن هست.
توی این دو سالی که عملاً اینجا تعطیل بود و پست‌ها جنبۀ فقط به روز کرده باشم» داشت، اتفاقات خیلی زیادی افتاد. وقایعی که نقل محافل عامّ و خاص شد؛ دور و نزدیک، از اتفاقاتی که برای من افتاد، توی مجالسشون می‌گن و تحلیلش می‌کنند. شاید بعدها، نیاز باشه شرح ماوقع رو موبه‌مو بنویسم. شاید هم نه.
قَالَ أمیرالمؤمنین علیه السلام لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ:
لَا تَجْعَلَنَّ أَکْثَرَ شُغُلِکَ بِأَهْلِکَ وَ وَلَدِکَ
فَإِنْ یَکُنْ أَهْلُکَ وَ وَلَدُکَ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَوْلِیَاءَهُ
وَ إِنْ یَکُونُوا أَعْدَاءَ اللَّهِ فَمَا هَمُّکَ وَ شُغُلُکَ بِأَعْدَاءِ اللَّهِ .
(نهج البلاغه، حکمت 344)
امیرالمؤمنین علیه السلام به بعضی از اصحاب خود فرمودند:
بیشترین اوقات زندگی ات را به زن و فرزندت اختصاص نده!
زیرا اگر اهل و عیال و زن و فرزند تو از دوستان خدا باشند، حقیقتاً و واقعا خداوند دوستان خود را تباه نمی کند و یله و رها نمی گذارد؛
و اگر از دشمنان خدا باشند، پس چرا هم و غم و وقت خود را صرف دشمنان خدا می کنی و تو را چه به دشمنان خدا؟!
همیشه توی مدیریت مجموعه، بهم تذکر می‌داد که اعتماد چیزیه که اگه از دست بره، به این راحتیا به دست نمیاد.» من این حرفشو نمی‌فهمیدم؛ یعنی می‌فهمیدم اما اون‌جوری که الآن احساس می‌کنم به لایه‌های درونی‌ش فرو رفته‌م (؟!) فرو نرفتیده بودم!
چرا جای دوری می‌ری؟! نمونه‌ش همین وبلاگ. کلاهشون هم بیفته دیگه اینورا پیداشون نمی‌شه. منم بودم مدت‌ها چیزی نمی‌نوشتی نمیومدم.
اما شما نمیاین چون من نمی‌نوشتم؛ ولی جدیداً من نمی‌نویسم چون شما نمیاید! عجب! حکایت سرخ‌پوست‌ها و کارشناسان هواشناسیه! همو که پیامش توی واتساپ برام اومده بود و حال ندارم راجع بهش توضیح بدم.
همین که انقدر هم‌کشیدم و اومدم نوشتم معجزه است. پس فعلا خدا رو به شما می سپارم. و الا خدا که هوای شما رو داره! شما باید حواستون باشه داره نگات میکنه! دیدی؟! اونجاست! دست ت بده! شما مقابل دوربین مخفی هستید!
هر چقدر هم که آدم بیخود و گمنامی باشی، وقتی بفهمی چند نفری از خواننده هات مدتی هست که می شناسنت، وبلاگ نویسی سخت میشه. عین قضای حاجت توی دستشویی خونه بابابزرگ علی می مونه، که ـ گلاب به روت ـ فاصلۀ بین سنگ توالت تا در مستراحشون پنج متر بود و در از تو قفل نمی شد. شرایط بغرنج تر از این سراغ دارید؟!
حالا اومدیم و یه خبطی کردیم یه جایی رو به راه کردیم که بشینیم چهار کلوم راحت صحبت کنیم، هرکی از در اومد تو آشنا دراومد.
حال کسیو دارم که با هزار عشق و آرزو، دختر وزیر رو گرفته و بعد از سه چهار سال زندگی، می بینه زنِ جمیلۀ وجیهۀ علیمۀ عفیفه ش، اجاقش کوره. حالا چه شکری بخوره؟! با همین شرایط بسازه؟ آرزوی خلف صالح رو چطور ول کنه؟ طلاقش بده؟! وجدانش رو کجا خاک کنه؟ فراشش رو تجدید کنه؟ نق نق زنها و هوو بازی رو کجای دلش بذاره؟! الآن من سالی چند پست نوشتن رو ادامه بدم؟ این جا رو ببندم؟ یه وبلاگ دیگه جاش بزنم؟ چه کنم؟!
خلاصه بد وضعیه! بد!
1ـ تفسیر العیاشی عَبْدُ الصَّمَدِ بْنُ بَشِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: تَدْرُونَ مَاتَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله و سلّم، أَوْ قُتِلَ؟ إِنَّ اللَّهَ یَقُولُ "أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِکُمْ" فَسُمَ قَبْلَ الْمَوْتِ إِنَّهُمَا سَمَّتَاهُ فَقُلْنَا إِنَّهُمَا وَ أَبَوَیْهِمَا شَرُّ مَنْ خَلَقَ اللَّهُ.
2ـ شی، تفسیر العیاشی الْحُسَیْنُ بْنُ الْمُنْذِرِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام عَنْ قَوْلِ اللَّهِ "أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِکُمْ" الْقَتْلُ أَمِ الْمَوْتُ؟ قَالَ یَعْنِی أَصْحَابَهُ الَّذِینَ فَعَلُوا مَا فَعَلُوا.
(بحارالأنوار، طبع بیروت، ج28، ص21)
بیست و هشتم صفرالخیر
1436
یوم الأحد
درباره این سایت